Hoe deel je verdriet als je daar geen woorden voor hebt geleerd? Als het gevoel zo groot is dat je je afsluit voor anderen en dat wat je vreugde en warmte bracht verdwenen is? Fakking Triest! gaat over hoe je omgaat met eenzaamheid en isolatie. Als je niet weet hoe je verdriet een plek moet geven en als alles om je heen het alleen zijn uitzichtloos maakt.

Pretpark Snake City, waar Robbie, Zola en CJ werkten en de tijd van hun leven hadden, is gesloten. ’s Nachts kruipen ze door een gat in het hek naar binnen om op hun vast plek te chillen. De drie vrienden missen de drukte van het pretpark en worstelen met hun gevoelens van verveling en eenzaamheid. Vooral Robbie heeft daar veel last van en lijkt steeds net de verkeerde dingen te zeggen. Hij raakt daar gefrustreerd van en zoekt een uitvlucht in het gebruik van lachgas en dingen slopen: waarom zou je praten als je het ook op een andere manier kan uiten? Zola vult alle tijd op met zoveel mogelijk activiteiten omdat ze niet stil wil staan bij haar gevoelens. CJ is vooral met school bezig en wordt onverwacht verliefd. Hoe gaan de drie vrienden hier mee om en kunnen ze er met elkaar over praten? Wat doe je als je je niet gezien en gehoord voelt?

Maxine Palit de Jongh schreef de tekst van Fakking Triest!: ‘Ik vind de puber ontroerend. Er zit op die leeftijd zoveel ongemak en ze zijn zo zoekende. Met Fakking Triest! laat ik personages zien die elkaar uitdagen en zich veilig voelen om kwetsbaar bij elkaar te zijn. Ik wil het hebben over hoe isolement toeneemt en onderzoeken wat ervoor nodig is open te zijn over eenzaamheid voordat iemand zich zo verloren voelt en geen uitweg meer ziet.”

Regisseur Nita Kersten: “Fakking Triest! gaat over eenzaamheid onder jongeren. Eenzaamheid die bij zoveel jonge mensen sluimert onder wat van buitenaf mooi, stoer of geweldig lijkt. Dat willen we in deze voorstelling doorprikken.”